Leven we om gelovig te sterven?
LEEF IK OM OVER EEN AANTAL JAREN GELOVIG TE STERVEN? 24 oktober 2014
(verschijnt 25 oktober in zeer verkorte vorm als ingezonden brief in het Nederlands Dagblad)
Het valt me de laatste tijd op dat ik vanuit eigen kring al meer lees dat we voor deze wereld leven en niet voor de hemel. Het moet in ons leven vooral om deze wereld en dit leven gaan.
Het was David Heek die dit twee weken geleden in het Nederlands Dagblad zo onder woorden bracht:
“Ook bevalt het me dat de psalmen het vaderland, de overkant, de eeuwige heerlijkheid of de hemel niet of nauwelijks bezingen, zoals in menig ander kerklied. Ik moet er niet aan denken om de komende vijftig à zestig verwachte levensjaren te zingen hoe geweldig het in de hemel zal zijn. Ik leef hier niet om in geloof te sterven. Maar ook als het levenseinde nadert, is het nog maar de vraag of gelovigen er al te veel naar moeten verlangen om, zoals dat wel gezegd wordt, ‘thuisgehaald’ te worden. Bij God is het goed, Jezus is mijn leven, maar pas op de nieuwe aarde is het plaatje compleet: echt thuis, met God erbij.”
Laat ik in reactie hierop eerst het positieve van deze woorden noemen. Het positieve is dat de HERE ons gemaakt heeft om op deze wereld te leven. Om ook hier na de zondeval in opdracht van Hem met de mogelijkheden die we hebben de wereld te ontdekken en te ontplooien. Maarten Luther maakt de prachtige opmerking dat als hij zou weten dat de Here Jezus morgen zou terugkomen hij vandaag nog een boom zou planten. We zijn door de HERE gemaakt om op deze wereld te leven. Dat mogen we nooit vergeten en dat geeft ons ook zicht op de opdracht die de Here God ons op aarde gegeven heeft.
Toch is hiermee lang niet alles gezegd. Na de zondeval is namelijk de dood in de wereld gekomen. Na de zondeval hebben we te maken met ziekte, handicap en rampen. Dat hoort juist bij het ruige leven dat wij in de wereld gebracht hebben. Dat ruige leven is niet iets om trots op te zijn maar het is wel de werkelijkheid.
In die werkelijkheid heb je houvast nodig. Als dat houvast het leven op deze wereld is dan verlies je eens al je houvast. Het is echt een soort luxeprobleem van gezonde mensen als we zeggen dat we niet leven om later gelovig te sterven. Wat van hen die met een heel ernstige handicap door het leven gaan? Wat van hen die elke dag voelen hoe een bepaalde ziekte hen raakt? Wat van hen die in diepe eenzaamheid en verdriet door het leven gaan? Ik kan nog veel meer dingen noemen. Wat er van als je door een grote ramp of oorlog getroffen wordt en echt alles kwijtraakt of als vervolging steeds je deel is?
Moeten we dan in het leven op aarde ons houvast vinden? In het ruige leven? Moeten we dat dan zo leuk vinden? Dat kan mooi lijken maar dat is het niet. We zetten elkaar dan op ‘n genadeloos verkeerd spoor.
Het is juist nodig dat we ons vanuit de hemel laten beheersen voor ons leven op de aarde. Dat juist Christus die in de hemel is ons leven hier op aarde bepaalt. We lezen dat op een prachtige manier in Kol 3: “Als u nu met Christus uit de dood bent opgewekt, streef dan naar wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God. Richt u op wat boven is, niet op wat op aarde is. U bent immers gestorven, en uw leven ligt met Christus verborgen in God. En wanneer Christus, uw leven, verschijnt, zult ook u, samen met hem, in luister verschijnen.” Vs 1-4
Dan willen we op aarde hemels leven en weten we dat we dan bij ons sterven ook echt bij Christus verder zullen leven. Zelfs op weg naar de nieuwe hemel en aarde. De nieuwe wereld waarop niet meer de ruigheid als gevolg van de zonde te vinden is!
Wie de nood van het leven zelf zo duidelijk voelt mag met Paulus daarom verlangen door de HERE opgenomen te worden in de hemel. Luister maar eens naar Paulus: “Want voor mij is leven Christus en sterven winst. Als ik blijf leven, kan ik vruchtbaar werk doen, maar toch weet ik niet wat ik moet kiezen. Ik word naar twee kanten getrokken: enerzijds verlang ik ernaar te sterven en bij Christus te zijn, want dat is het allerbeste; anderzijds is het omwille van u beter dat ik blijf leven.” Fil 2:21-24
Ds Rob Visser