VAKANTIEMIJMERINGEN (I)
Vakantie. Studieverlof. De helft ervan is bijna om. Hoe meer je tot rust komt en rustig kunt studeren hoe meer je over allerlei dingen nadenkt. Zo is dat bij mij tenminste. Het is heerlijk om te genieten van het weer. Om samen met Marthy te fietsen en te wandelen. Het is ook heerlijk om in de tuin bezig te zijn en alles weer een beetje netjes te maken. Om planten die er zielig bij staan weer tot bloei te brengen. Dingen waar je nu stil van kunt genieten en mee bezig zijn.
Het is goed om na een bewogen jaar alles nog eens te kunnen overdenken. Om zonder de druk van vergaderingen, van dingen die moeten gebeuren en waar je snel over moet beslissen alles nog eens op een rij te zetten. Om eerlijk en kritisch ook naar jezelf te kijken. Om in alle rust ook je Bijbel te pakken en te lezen en te overdenken. Om alle tijd voor je stille tijd te nemen. Dan is er tijd om te genieten, te lezen, te studeren en om te mijmeren. Een paar van die mijmeringen vertrouw ik nu aan het papier toe. Dit is de eerste.
Australië
Vlak voor onze vakantie kwam er het bericht dat onze Australische zusterkerken de zusterrelatie met onze kerken (GKV) hebben opgeschort. Wat betekent dat voor ons persoonlijk? Dat betekent dat als wij bij onze kinderen en kleinkinderen in Armadale zijn wij niet met een attest uit eigen gemeente in Nederland samen met hen het avondmaal kunnen vieren. Er moet eerst een gesprek met de kerkenraad in Australië plaatsvinden en die beslist of we het avondmaal mogen meevieren. Voor mij persoonlijk betekent het dat ik in Australië als predikant niet meer mag voorgaan in een eredienst. De kans was al klein dat ik het zou doen vanwege mijn gebrekkige Engels maar toch. Zo’n besluit raakt je. Zeker als uit contacten die je hebt , blijkt dat in de komende jaren meer buitenlandse zusterkerken waarschijnlijk zo’n besluit zullen nemen.
Je spreekt ook in de vakantie broeders en zusters die aan je vragen: “Wat vind jij van dit besluit.” De ondertoon was bij meerderen dat ik dat toch wel belachelijk zou moeten vinden. De verbazing is groot als je zegt: “Het raakt me diep maar ik kan niet anders zeggen dan dat het een terecht besluit is. Een besluit dat ons in Nederland tot bezinning zou moeten brengen.” Hoe kan ik dat nu zeggen terwijl het juist ons ook persoonlijk raakt?
De diepste gronden daarvan zijn dat ik bij de Australische broeders echte liefde zie. Je hoeft het niet met alle bezwaren helemaal eens te zijn maar toch zien ze heel goed dat wij in Nederland bezig zijn de Bijbel aan te passen aan de geest van de tijd. Ik zie en voel een diepe liefde bij deze kerken. Ze redeneren niet vanuit de gedachte: “Ben ik mijn broeders hoeder?” Nee, ze zijn in liefde bezorgd om de kerken in Nederland waar ze uit voortgekomen zijn. Ze bidden en spreken om ons te laten zien dat het evangelie niet naar de mens is, ook niet de mens van de 21e eeuw. Ik erger mij er echt aan als mensen dan wat neerbuigend doen over deze kerken. Dat lees je dan ook in het Nederlands Dagblad. Ach die vrije gereformeerden in Australië zijn een wat geisoleerde groep. Het zijn ook vooral emigranten. Ze zijn nogal dogmatisch en kijken daarom niet meer als mensen van onze tijd naar de situatie. Dit soort gedachten en gevoelens is niets anders dan hoogmoed. Een soort suprioriteitsgevoel dat ik haat. Wij zouden het allemaal zo goed weten. Wij in Nederland. Laten we daar toch eens mee ophouden en heel eenvoudig buigen voor wat de HERE, de God van alle tijden ons zegt in Zijn onfeilbare Woord; de Bijbel.
“Maar Rob dan zijn we niet meer kerken van onze tijd. Rob dat kan niet meer in onze tijd.” Dat is een redenering die altijd weer door de eeuwen naar voren komt. Alsof de tijd en de tijdgeest onze God is en niet de HERE.
Als ik zo mijmer moet ik ook denken aan wat we bij ons dagelijkse Bijbellezen als gezin pas in Hosea 9 lazen. Het trof me op dat moment diep: “Jullie zeggen: ‘Die profeet is gek! Die ziener heeft zijn verstand verloren!’ Ja, dankzij al jullie zonden en vijandigheid De profeetdie in dienst van God waakt over Efraïm, vindt op al zijn wegen hinderlagen en stuit tot in het huis van zijn God op vijandigheid. Ze zijn diep gezonken, zoals destijds in Gibea. Nu zal de HEER hun wandaden in rekening brengen en hun zonden bestraffen.” Vs 7-9
Dan ben ik blij dat er broeders in het buitenland zijn die met liefde vanuit de liefde voor de HERE en Zijn Woord hun stem verheffen. Laten we dat niet hoogmoedig afdoen maar bij een open Bijbel luisteren. Om te buigen voor de HERE.
Dat laat je ook weer moed vatten. Zeker als je bij jezelf ziet dat je aan het einde van het seizoen steeds meer de verzoeking voelde om sommige dingen maar niet te zeggen die toch echt nodig zijn en in de tekst staan waar je over preekt. Je hebt geen zin in gedoe en zoekt rust. Dan is het zo goed als je weer tot rust komt en de HERE weer moed geeft om te verkondigen wat Hij zegt en niets te willen achterhouden. Het echte volle evangelie. Dank u HERE dat u zo bemoedigt.
Het is tijd om op te houden met mijmeren en weer te studeren. Heerlijk om dan bezig te zijn met een boek waar de Bijbel als Gods onfeilbare geëerbiedigd wordt. Gauw terug naar John Frame: The doctrine of the Christian life.
Als er nog een nieuwe oprisping komt, lezen jullie nog wel een mijmering van mijn kant.
24 juli 2015